του Κωστή Αλεξίου
Θέλει μεράκι, κέφι και τέχνη. Είναι τέχνη!
Το άσπρισμα ή "γαλάκτισμα" των αρμών ανάμεσα στις πλάκες σχιστόλιθου στις Κυκλάδες είναι πράγματι τέχνη. Και μάλιστα πατροπαράδοτη. Γινόταν παραμονές του Πάσχα κάθε χρόνο και ανανεωνόταν για τον Δεκαπενταύγουστο, ενώ και τα ηλιόλουστα συνήθως Χριστούγεννα των νησιών μας έπρεπε και πάλι να βρουν "καθρέφτη" τα χαρακτηριστικά πλακόστρωτα!
Το παραδοσιακό υλικό πάντα ο ασβέστης, που είναι και απολυμαντικός και αρχοντικός συνάμα και προσδίδει, με λίγο λουλάκι συνήθως και λίγο αλάτι για αντοχή, μια ξεχωριστή ομορφιά και χάρη στα ευλογημένα και ευσεβή νησιά των Ελλήνων.
Ήδη φέτος, παραμονές του Πάσχα άρχισε το άσπρισμα των σχιστόλιθων, που επειδή έχουν αυτό το ψαρί (ασημί) χρώμα και ταυτόχρονα οι μαρμαρυγές τους γυαλίζουν σαν λέπια ψαριών στο φως του ήλιου, τις λένε ψαρόπλακες!
Και θέλουν αλήθεια υπομονή. Αρμός - αρμός, γραμμή - γραμμή, με στραγγισμένο και "κοφτό" πινέλο για να μην στάζει αλλά και για να "κόβει" ίσιες και λεπτές τις γραμμές αυτής του ξεχωριστής ομορφιάς, που πάντα, από τα αρχαία χρόνια ήθελαν να δίνουν οι Έλληνες στα δάπεδα, στις οροφές, στα σκεύη, τα εργαλεία, τα πλοία, τις πανοπλίες, τα ρούχα και κάθε ιδιαίτερο πράγμα της ζωής τους, καθώς ο ήλιος τους γέμιζε ενέργεια, το βαθύ γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας έμπνευση και η καρδιά τους ξεχείλιζε σαν πήλινο αγγείο, από γιοματάρι, γλυκό, δημιουργικό κρασί...
Πόσος κόπος λοιπόν, πόση έννοια και πόση τέχνη, για να υποδεχθούν τα δικά μας βήματα, την δική μας ματιά, που ναι, τώρα θα εκτιμήσει, θα θαυμάσει και δεν θα προσπεράσει, έτσι απλά και ανέγγιχτα, το άσπρισμα των ψαρόπλακων, το άσπρισμα του δικού μας, του τόσο ξεχωριστού καλοκαιριού, στην νησιώτικη και ολόλευκη σαν μάρμαρο Ελλάδα των Κυκλάδων!
